മതിലുകൾക്കപ്പുറം

  'അയാള്‍ വരാന്‍ ഇനിയും താമസിക്കും എന്ന് തോന്നുന്നു. അമ്മ ഇവിടെ ഇങ്ങനെ  നിന്ന് വല്ല രോഗവും വരുത്തി വയ്ക്കണ്ട.'

 

അവനും കൂട്ടുകാരും ചേർന്നു തുടങ്ങുന്ന വായനശാല ഉത്‌ഘാടനം ചെയ്യാന്‍ വരുന്നയാളെ  എന്നെപോലെ ഒരു വയസ്സി  മാലയിട്ടു സ്വീകരിക്കാൻ പോകുന്നത് വാസുവിന് ഇഷ്ടമായി കാണില്ല. അവന്‍ പറഞ്ഞതും ശരിയാണ്. രണ്ടു മണിക്കൂറിലേറെ ആയി ഞാനീ നിൽപ്പ് തുടങ്ങിയിട്ട്. മുട്ടുവേദന നല്ലപോലെ കൂടിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ മനസ്സില്‍ ഇപ്പോഴും ഒരു ചിന്തയെ ഉള്ളു.. അദ്ദേഹത്തെ ഒരു നോക്ക് കാണണം.. പൂമാല അണിയിക്കണം... എത്ര വർഷങ്ങളുടെ കാത്തിരിപ്പാണ്?...

*******************

'അപ്പോ കൊലക്കുറ്റമാണല്ലേ?'

എന്ത് പറയും?  അച്ഛനെ അറസ്റ്റ് ചെയ്യാന്‍ വന്ന ആ പോലീസുകാരന്റെ ചോരയില്‍ കുളിച്ച ശരീരം അറിയാതെ എന്റെ മനസിലേക്ക് കയറി വന്നു. കൂടെ വന്ന പോലീസുകാര്‍ വീട് തിരയുമ്പോഴും അയാളുടെ കണ്ണുകള്‍ ആര്‍ത്തിയോടെ എന്നെ തിരയുന്നത് ഞാന്‍ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്നെ ഒറ്റയ്ക്ക് ചോദ്യം ചെയ്യാന്‍ വന്നപ്പോള്‍ ഓലക്കീറിനിടയില്‍ കയറ്റിവച്ച  കത്തി ഓര്‍ത്തു തന്നെയാണ് അടുക്കളയിലേക്കു ഓടിക്കയറിയത്.. കൊല്ലണം എന്ന് വിചാരിച്ചതല്ല. പറ്റിപോയ്!!!

'വന്നിട്ട് ഒത്തിരി നാളയോ?'

 എൻ്റെ മൗനത്തെ  ഉത്തരമായി അയാള്‍ എടുത്തു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. കൂടെ വിഷയം മാറ്റാന്‍ ഒരു ചോദ്യവും. ഉത്തരം പറയാന്‍ വിഷമമില്ലാത്ത ഒരു ചോദ്യം.

'ഒരു കൊല്ലമായി. ഹൊ!! എന്തൊരു ജീവിതം!!!

 കഴിഞ്ഞ ഒരു കൊല്ലം കൊണ്ട് ജയില്‍ എനിക്ക് ഒരു നരകമായി മാറികഴിഞ്ഞിരുന്നു. പോലീസുകാരനെ കൊന്നത് കൊണ്ടാവണം കോടതി പതിനാലു കൊല്ലത്തെ ശിക്ഷ വിധിച്ചത്.ഇവിടെ വന്നപ്പോൾ പേടിയും കുറ്റബോധവും ആയിരുന്നു മനസ്സില്‍. മനസ്സിലെ ഭാരം കണ്ണീരില്‍ അലിഞ്ഞു തുടങ്ങിയപോഴാണ് ജയില്‍ ജീവിതത്തിൻ്റെ  ഭീകരത എനിക്ക് അനുഭവപെടാന്‍ തുടങ്ങിയത്.   

'നാരായണി, അപ്പോള്‍ നമ്മള്‍ ഏതാണ്ട് ഒരുമിച്ചാണ് ജയിലില്‍ വന്നത്.'

അയാള്‍ അത് പറഞ്ഞു നിര്‍ത്തിയതും ഞാന്‍ അറിയാതെ ചോദിച്ചു പോയ്‌., 'എനിക്ക് ഒരു റോസാപ്പൂ ചെടി തരുമോ?'

'നാരായണി എങ്ങനെ അറിഞ്ഞു എവിടെ റോസാപ്പൂ ചെടികള്‍ ഉണ്ടെന്നു?'

'ജയില്‍ അല്ലെ? എല്ലാം എല്ലാരും അറിയും. തരുമോ?'

'ഹോ, എന്തൊരു ചോദ്യമാ  നാരായണി? തരുവോന്ന്!!! നാരായണി, അവിടെ തന്നെ നിക്കണേ. ഞാന്‍ ഇപ്പൊ കൊണ്ട് വരാം.'

 ആണുങ്ങളുടെ ജയിലില്‍ പൂന്തോട്ടം പണിയാന്‍ തുടങ്ങി എന്ന് ഭവാനി ചേച്ചി പറഞ്ഞ അന്ന് മുതല്‍ മനസ്സില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന സ്വപ്നമാണ് ഒരു റോസാച്ചെടി  സ്വന്തമാകണം എന്ന്. അവിടെ, ആ മതിലിനപ്പുറത്ത് ആണുങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ചു പൂന്തോട്ടത്തില്‍ പണി ചെയ്യുന്നത് ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അവരില്‍ എവിടെയോ ഞാന്‍ സ്നേഹിക്കുന്ന എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരാളെ ഞാൻ സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്നൊ?

  'നാരായണി'

 ആ വിളി എന്നെ ചിന്തകളില്‍ നിന്നുണര്‍ത്തി. ഈ മനുഷ്യന്‍, ഞാന്‍ ഇതു വരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരാള്‍, എന്റെ മനസ്സിലെ ആഗ്രഹം സാധിച്ചു തരാന്‍ തയ്യാറായി  നില്കുന്നു.എനിക്ക് അയാളോട് വല്ലാത്ത ഒരു ഇഷ്ടം തോന്നി.

'നാരായണി'
'എന്തോ'

'എവിടെ പോയി ? വിളിച്ചപ്പൊ എവിടെയായിരുന്നു?'
' ഞാന്‍ ഇവിടെ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു. വിളിച്ചപ്പോ ഒളിച്ചു നിക്കായിരുന്നു.'

'കള്ളി!!'

ഉള്ളിൽ ഒരുപാട് സന്തോഷം തോന്നി ആ വിളി കേട്ടപ്പോൾ.

' റോസാ ചെടി കൊണ്ട് വന്നോ?'
'ഉവ്വ്. നാരായണി, ഇതിലെ ഓരോ പൂവിലും ഇതളിലും മൊട്ടിലും  എന്റെ ചുംബനം ഉണ്ട്.'

ദൈവമേ, ഞാന്‍ എന്താ പറയേണ്ടത്? മതിലിനപ്പുറത്തുള്ള ഒരാളോട് സംസാരിക്കാന്‍ പറ്റിയപ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ ഒരു ആവേശം നിറഞ്ഞു. പക്ഷെ ചുംബിച്ച പൂക്കൾ എനിക്കായ് തരുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരു നീറലാണ് മനസ്സില്‍. എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരാള്‍ എനിക്കായ് മാത്രം തന്ന സ്നേഹോപഹാരം.   

  ഞാൻ എറിയുന്ന ചുള്ളിക്കമ്പിനു വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുന്ന ഒരാൾ. അദ്ദേഹത്തോടുള്ള എന്റെ സ്നേഹവും ആവേശവും എല്ലാം ആ മതിലിനു സമർപ്പിക്കുകയേ നിവൃത്തിയുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. എങ്കിലും എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇത്രയേറെ സന്തോഷം തന്ന നിമിഷങ്ങൾ വേറെ ഇല്ല.  

എനിക്ക് അദ്ദേഹത്തെ കാണാൻ ഒരുപാട് ആഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നു. മനസ്സിൽ ഒരു രൂപം വരച്ചിടാൻ കൊതിച്ചു. ചോദിച്ചാലോ..?

'മുഖം എങ്ങനെ ?'

'ഒരു ശകലം നീണ്ടു വെളുത്തതാ. മുടി ക്രോപ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു. കഷണ്ടി വരൊന്ന് പേടിയുണ്ട്.'

'കണ്ണുകൾ?'

'ചെറിയ ആനക്കണ്ണ്.'

'എന്റേത്‌ വലിയ ആനക്കണ്ണാ. നെഞ്ചോ?'

'കുറച്ചു വിരിഞ്ഞതാണ്'

'എന്റെ നെഞ്ചും വിരിഞ്ഞതാ.'

'എന്റെ അരക്കെട്ട് ഒതുങ്ങിയതാ..'

കള്ളൻ! ഞാൻ തിരിച്ചു പറയും എന്ന് അറിഞ്ഞു തന്നെ അരക്കെട്ടിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞത്. അയ്യടാ!

'എന്റെ അരക്കെട്ട് എങ്ങനെ ഉണ്ടെന്നോ?? പറയാൻ മനസ്സില്ല!'

അപ്പോൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു 'വീപ്പക്കുറ്റി പോലത്തെ!!'

അത് കേട്ടപ്പോൾ ദേഷ്യവും സങ്കടവും ഒക്കെ വന്നു. മാന്തിപ്പറിച്ചു കൊല്ലാനുള്ള കലിയും. പക്ഷേ 'നാരായണീ' എന്നുള്ള ഒരു വിളി കൊണ്ട് എന്റെ പിണക്കത്തെ അദ്ദേഹം അലിയിച്ചു കളഞ്ഞു. നീണ്ടു വെളുത്ത, മുടി ക്രോപ്‌ ചെയ്ത, കഷണ്ടി വന്നു തുടങ്ങിയ ആ മുഖം കാണാതെ തന്നെ ഞാൻ ആരാധിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്നത് പോലെ അദ്ദേഹവും എന്നെ ഇഷ്ടപ്പെടുമോ? 

'എന്നെ.. എന്നെ മാത്രം സ്നേഹിക്കുവോ?'

'എന്താ നാരായണീ ഇത്ര സംശയം?'

'എന്നേക്കാൾ സുന്ദരിമാർ ഇവിടെ ഉണ്ട്.'

'ഞാനും അത്ര സുന്ദരനൊന്നും അല്ല.' 

'എനിക്ക് ഒന്ന് കാണണം.'

'എനിക്കും ഒന്ന് കാണണം.'

അന്ന് രാത്രി ഞാൻ ഉറങ്ങിയില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്നേഹം എന്നെ നീറ്റിപുകച്ചു. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുമായി ഞാൻ കിടന്നു. തോരാതെ പെയ്യുന്ന മഴ എനിക്ക് ഒരാശ്വാസം ആയിരുന്നു. എന്റെ കണ്ണുനീർ ആ മഴയിലൂടെ അദ്ദേഹം കാണുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി. രാത്രി എന്നെ ആലോചിച്ചു അദ്ദേഹവും കിടക്കാറുണ്ടായിരുന്നത്രേ. സ്നേഹ ചുംബനങ്ങളും സമ്മാന പൊതികളും കൊണ്ട് അദ്ദേഹം എന്നെ വീർപ്പുമുട്ടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു..

ആ  മുഖം നേരിട്ട് ഒന്ന് കാണാൻ വല്ലാത്ത ആഗ്രഹം ആയിരുന്നു.

'ഞാൻ ആശുപത്രിയിൽ വരാൻ നോക്കാം. എന്നെ കാണാൻ അവിടെ വരുമോ? എനിക്ക് ദൂരെ നിന്നെങ്കിലും ഒന്ന് കണ്ടാൽ മതി.'

'ഞാൻ ഓടി വന്നു കെട്ടിപിടിച്ചു ഉമ്മവയ്ക്കും. മുഖത്തും കഴുത്തിലും മുലകളിലും..'

'എന്റെ വലതു കവിളിൽ ഒരു കറുത്ത മറുകുണ്ട്. അത് നോക്കുമോ?'

'എനിക്ക് ആ മറുകിൽ തെരുതെരെ ചുംബിക്കണം.'

എന്റെ ദൈവമേ! ഞാൻ ഒരു പുരുഷനെ ഇത്ര ആഴത്തിൽ സ്നേഹിക്കുമെന്ന് എനിക്കുതന്നെ അറിയില്ലായിരുന്നു. ഞാൻ മരിക്കുന്നതു വരെ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ സ്നേഹിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും.

'ഞാൻ മരിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ എന്നെ ഓർക്കുമോ?'

'ഓർക്കും.'

'എങ്ങനെ? അങ്ങെന്നെ കണ്ടിട്ടില്ല, തൊട്ടിട്ടില്ല. എങ്ങനെ ഓർക്കും?'

'നാരായണിയുടെ അടയാളം ഈ ഭൂഗോളത്തിൽ എങ്ങുമുണ്ട്. മതിലുകൾ... മതിലുകൾ.. ഈ മതിലുകൾ ലോകം മുഴുവൻ ചുറ്റി പോകുന്നു..'

അദ്ദേഹം ആ പറഞ്ഞതിന്റെ അർഥം അന്നെനിക്ക് മനസിലായില്ല. പ്രേമിക്കുന്നവർ തമ്മിൽ ഒന്നിക്കാൻ വിലങ്ങായി നിൽക്കുന്ന എല്ലാ തടസ്സങ്ങളിലും അദ്ദേഹം എന്റെ അടയാളം കാണുന്നുണ്ടാകും, ഓർക്കുന്നുണ്ടാകും. പക്ഷെ എനിക്ക്.. എനിക്ക് അദ്ദേഹം വെറുമൊരു അടയാളം അല്ല. എന്റെ ജീവൻ ഇപ്പോഴും തുടിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അത്  അദ്ദേഹത്തിന് വേണ്ടിയാണ്. ആ ഓർമകളിൽ ആണ്.

'എന്റെ കൂടെ വേറെയും സ്ത്രീകള് കാണും.'

'ഞാൻ തനിച്ചായിരിക്കും. തലയിൽ തൊപ്പിയുണ്ടാവില്ല. കയ്യിലൊരു റോസാപ്പൂ കാണും.'

'ആശുപത്രിയിൽ എന്ന് കാണാൻ പറ്റുമെന്ന് ഞാൻ നാളെ പറയാം.'

അപ്പോഴെനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തോട് ഞാൻ അവസാനമായി പറയുന്ന വാക്കുകളായിരിക്കും അതെന്ന്. മാസമുറ തുണി വർഷത്തിൽ ഒരിക്കൽ ആശുപത്രിയിൽ നിന്ന് കിട്ടുമായിരുന്നു. അത് തരുന്ന ദിവസം അദ്ദേഹവും അവിടെ വന്നാൽ കാണാമല്ലോ എന്നയിരുന്നു എന്റെ മനസ്സിൽ. എന്റെ മുഖത്തെ മറുക് മറ്റു പെണ്ണുങ്ങളിൽ നിന്ന് എന്നെ തിരിച്ചറിയാൻ അദ്ദേഹത്തെ സഹായിക്കും. ജയിലറോടു ചോദിച്ചപ്പോൾ പറഞ്ഞു വരുന്ന വെള്ളി ശനി ദിവസങ്ങളിൽ പോയ് വാങ്ങിക്കാൻ പറ്റുമെന്ന്. അതിൽ ഏതു ദിവസമാണ് അദ്ദേഹത്തിന് സൗകര്യം അന്ന് ഞാൻ പോകാം എന്ന് മനസ്സിൽ കണക്കുകൂട്ടി. പക്ഷേ... 

ഞാൻ എറിഞ്ഞ ചുള്ളിക്കമ്പ് നിലത്തു വീണുകൊണ്ടിരുന്നു. ഓരോ തവണ എറിയുമ്പോഴും നാരായണീ എന്ന് നീട്ടി വിളിക്കുന്നത് കേൾക്കാൻ ഞാൻ കാതോർത്തു. എത്ര തവണ ഞാൻ എറിഞ്ഞു എന്നറിയില്ല. സന്ധ്യക്ക്‌ സെൽ അടയ്ക്കാൻ സമയമായി എന്ന് കമല വന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ കൈക്കുഴയ്ക്ക് ഉള്ളതിന്റെ ഇരട്ടി നീറ്റൽ മനസ്സിനായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തോട് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങിയതിനു ശേഷം ആദ്യമായി അന്ന് രാത്രി എന്റെ കരച്ചിലിനു ഭയത്തിന്റെ സ്വരമായിരുന്നു.

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ എല്ലാം ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശബ്ദത്തിനായി മതിലിനരികെ കാതോർത്തു. കൈ കഴയ്ക്കുന്നതു വരെ ചുള്ളിക്കമ്പ് എറിഞ്ഞു. പക്ഷെ അദ്ദേഹം വന്നില്ല. ആദ്യം കരുതിയത് എന്നോട് എന്തോ ദേഷ്യം ഉണ്ടെന്നായിരുന്നു. നേരിട്ട് കാണുമ്പോൾ അത് തീരുമെന്നും. വെള്ളിയും ശനിയും വന്നുപോയി. പല കാരണങ്ങൾ പറഞ്ഞു ഞാൻ ആ രണ്ടു ദിവസവും ആശുപത്രിയിൽ പോയി. തലയിൽ തൊപ്പിയില്ലാത്ത, കൈയിൽ റോസാപ്പൂ ഉള്ള എന്റെ പ്രിയതമനെ കാത്തിരുന്നു. രാത്രി വന്നു തലയിണയെ എന്റെ കണ്ണീരിൽ കുളിപ്പിച്ചു...

എന്റെ അവസ്ഥ കണ്ടു ഭയന്നു കാര്യങ്ങൾ മനസിലാക്കിയ കമലയാണ് അദ്ദേഹം ജയിൽ മോചിതനായി എന്ന സത്യം എന്നെ അറിയിച്ചത്. സന്തോഷവും സങ്കടവും ദേഷ്യവും ഭയവും ഒരുമിച്ചു തോന്നിയ നിമിഷമായിരുന്നു അത്. അതെല്ലാം കരച്ചിലായി പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. വർഷങ്ങളോളം..

കാത്തിരിപ്പായിയുന്നു പിന്നീട്.. എന്തിനെന്നറിയാതെ.. ആർക്കു വേണ്ടിയെന്നറിയാതെ.. 

ജയിലിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ മനസ്സ് നിറയെ അദ്ദേഹം മാത്രമായിരുന്നു.  പ്രേമലേഖനവും ബാല്യകാലസഖിയും പുറത്തു വന്നതോടെ എന്റെ സ്നേഹ മോഹാവേശങ്ങൾ സ്വീകരിക്കുന്ന ചുമതല മതിലുകളിൽനിന്ന്  അവ ഏറ്റെടുത്തു. അവയിലൂടെ അദ്ദേഹം എന്നോടൊപ്പം ഉറങ്ങി. 

പുറത്തിറങ്ങിയാൽ നേരിട്ട് കാണും എന്ന് തീരുമാനിച്ചതാണ്. പക്ഷെ അതിനുള്ള ധൈര്യം ഉണ്ടായില്ല. എന്നെ അദ്ദേഹം ഓർക്കുന്നുണ്ടാകില്ല എന്ന ഭയമായിരുന്നു. എന്നെ കണ്ടിട്ട് അദ്ദേഹം നാരായണീ എന്ന് നീട്ടി വിളിച്ചില്ലെങ്കിൽ, എന്നെ ചുംബിച്ചില്ലെങ്കിൽ, എനിക്ക് നിറയെ റോസാപ്പൂ തന്നില്ലെങ്കിൽ.. എനിക്കറിയില്ല ഞാൻ പിന്നെ ഉണ്ടാകുമോ എന്ന്. എന്റെ പ്രിയതമൻ ഫാബിയുടേതായപ്പോൾ ഞാൻ കരഞ്ഞുറങ്ങി. പക്ഷെ എന്റെ സ്നേഹം ഒട്ടും കുറഞ്ഞില്ല. കൂടിയോ? അറിയില്ല!

അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രശസ്തി ആഗോളം പരക്കുന്നത് സന്തോഷത്തോടെ ഞാൻ കണ്ടുനിന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യയായി അദ്ദേഹം പോലും അറിയാതെ ജീവിക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ. എന്റെ മരണം വരെ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മാത്രമായിരിക്കും. പക്ഷെ ഓർക്കുമോ എന്നെ?  

അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതത്തിൽ എനിക്ക് സ്ഥാനം ഇല്ല എന്ന സത്യം ഞാൻ അംഗീകരിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. പ്രായത്തിന്റെ അവശതകൾ ശരീരത്തെ വലച്ചുതുടങ്ങി. പക്ഷെ അപ്പോഴാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുതിയ നോവൽ ഇറങ്ങുന്നത്. അദ്ദേഹം എഴുതിയ നോവലിന്റെ പേര് കേട്ടപ്പോൾ ഞാൻ കോരിത്തരിച്ചു പോയി. മതിലുകൾ! വായിക്കാതെ തന്നെ എനിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു അത് എന്നെ കുറിച്ചുള്ളതാണെന്ന്. വായിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തെ കാണാനും ഒന്ന് സംസാരിക്കാനും വീണ്ടും മനസ്സ് കൊതിച്ചു. ആ ആവേശത്തിൽ ഇറങ്ങി തിരിച്ചതാണ്...

********************* 

   ഒരു മിന്നായം പോലെ എല്ലാം കഴിഞ്ഞു. കഷണ്ടി കയറിയ, നീണ്ടു മെലിഞ്ഞ സുന്ദരനായ എന്റെ ബഷീർ. കാറിൽ നിന്നിറങ്ങിയപ്പോൾ ചുറ്റും ഉണ്ടായിരുന്നവർ അദ്ദേഹത്തെ മൂടി. മാലയിട്ടു സ്വീകരിക്കുന്ന സുന്ദരികളോട് അദ്ദേഹം കുശാലാന്വഷണം നടത്തിക്കൊണ്ട് എന്റെ അടുത്തെത്തി. കൂട്ടത്തിൽ വയസ്സായ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന് മാലയിടാൻ മത്സരിക്കുന്നതിന്റെ  അമ്പരപ്പ്കൊണ്ടായിരിക്കും, എന്നോട് ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല. എനിക്കും ഒന്നും പറയാൻ നാവു പൊന്തിയില്ല. അദ്ദേഹം സ്റ്റേജിൽ കയറി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വിഷമം തോന്നി. ഒരു വാക്കു മിണ്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ അദ്ദേഹം എന്നെ തിരിച്ചറിയുമായിരുന്നില്ലേ? അറിയില്ല! പക്ഷെ സാരമില്ല...

ഞാൻ എന്റെ പ്രിയതമനെ കണ്ടു. അദ്ദേഹത്തെ മാലയിട്ടു സ്വീകരിച്ചു. അതു മതി എനിക്ക് ബാക്കി ജീവിതം ജീവിച്ചു തീർക്കാൻ. കാലിലെ വേദന സഹിച്ചു ഞാന്‍  വേച്ചു വേച്ചു വീട്ടിലേക്ക് നടക്കാൻ തുടങ്ങി.. അപ്പോള്‍ കോളാമ്പിയിലൂടെ ബഷീര്‍ മതിലുകള്‍ എന്ന ഓര്‍മ അയവിറക്കുകയായിരുന്നു 

കാക്കോത്തി...

ഞാൻ അടുത്തിടെ റേഡിയോയിൽ കേട്ട ഒരു സംഭാഷണ ശലകം.. മനസ്സിൽ തട്ടിനിന്നതു കൊണ്ട്‌ ഇവിടെ കുറിക്കുന്നു..

‘കാക്കോത്തിക്കാവിലെ  അപ്പൂപ്പൻ താടികള്‍’. ഞാന്‍ ‍എന്നെന്നും മനസ്സില്‍ കൊണ്ട് നടന്നിരുന്ന ഒരു സിനിമ. അതിനു ഇന്നലെ വരെ പല കാരണങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു.. രേവതി എന്ന മഹാപ്രതിഭയുടെ മാന്ത്രിക സ്പര്‍ശമാകാം അതിനു ഒരു കാരണം. കാക്കൊത്തിയെ കുറിച്ച് ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ എന്നും എന്‍റെ മനസ്സില്‍‍ ഒരു വിങ്ങലാണ്. അവളെ ഇതിലും നന്നായി അവതരിപ്പിക്കാന്‍ ‍വേറെ ആര്‍ക്കാണു കഴിയുക? മനസ്സില്‍ തങ്ങി നില്‍ക്കുന്ന കഥ അതിമനോഹരമായി ചിത്രീകരിച്ച ഒരു സിനിമ മാത്രമായിരുന്നു എനിക്ക് ‘ കാക്കോത്തിക്കാവിലെ അപ്പൂപ്പന്‍ താടികള്‍’, ഇന്നലെ വരെ… പക്ഷെ ഇന്ന്…

കാക്കോത്തിയുടെ പോലെ തന്നെ എന്‍റെ കുടുംബത്തിലും ഉണ്ട് നാല് പേര്… അച്ഛന്‍, അമ്മ, ഞാന് പിന്നെ എന്‍റെ അനിയത്തി, പാറു. എന്‍റെയും കാക്കോത്തിയുടെയും ജീവിതം തമ്മിലുള്ള സാദൃശ്യം എവിടെ പൂര്‍ണ്ണമാകുന്നു. പാറു, അവളെ ഞാന്‍ എത്രത്തോളം സ്നേഹിച്ചിട്ടുണ്ടോ അത്ര തന്നെ തല്ലുണ്ടാക്കിയിട്ടുമുണ്ട്. അച്ഛനും അമ്മയും ഇല്ലാത്ത സമയത്ത് ഞങ്ങള് ഉണ്ടാക്കിയ ഭൂകമ്പങ്ങള്.. ഇപ്പോള് ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ചിരിയുടെ അമിട്ട്പൊട്ടുമെങ്കിലും അന്ന് അതൊരു ദേവാസുര യുദ്ധം തന്നായിരുന്നു. തല്ലുണ്ടാക്കാന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കു അങ്ങനെ പ്രത്യേകിച്ച് കാരണം ഒന്നും തന്നെ വേണ്ടായിരുന്നു. ഒരിക്കല്‍ അച്ഛന്‍ എവിടെയോ പോയി ‌വന്നപ്പോള് കൈയില് ഒരു പൊതിയുമുണ്ടായിരുന്നു. പാറു അത് കൈക്കലാക്കുന്നതിനു മുന്നേ തന്നെ ഞാന്‍ അതു തട്ടിപ്പറിച്ചെടുത്ത് തുറന്നു നോക്കി. അച്ഛന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് രണ്ടുപേര്‍ക്കുമായ് കൊണ്ട് വന്ന രണ്ടു സ്ലൈഡുകള്‍ ആയിരുന്നു അതില്‍… . പാറുവിന് അവസരം കിട്ടുന്നതിനു മുന്‍പേ ഞാന് ‍അതില്‍ എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ടത് സ്വന്തമാക്കി. ലോകത്ത് എവിടെയും ഉള്ള അനിയത്തിമാരെ പോലെ അവളും വാശി പിടിച്ചു, അവള്‍ക്കു ഞാന് എടുത്തത് തന്നെ വേണം എന്ന്. പറച്ചിലായ്, കരച്ചിലായ്, പിടിവലിയായ്… ഒടുവില്‍ അവള്‍ എങ്ങനെയോ ആ സ്ലൈഡ് തട്ടിയെടുത്തു നിലത്തിട്ട് ചവിട്ടി അവളുടെ വാശി തീര്‍ത്തു.. സ്ലൈഡ് തവിട് പൊടി.(അന്ന് അച്ഛനും അമ്മയും എന്നെ പിടിച്ചു മാറ്റിയത് കൊണ്ടാണ് അവള്‍ ഇന്നും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതെന്നും പറഞ്ഞു പിന്നീട് പാറു എന്നെ ഒരുപാടു കളിയാക്കിയിട്ടുണ്ട്).

അന്ന് അച്ഛന്‍റെ കൈയ്യില്‍ നിന്ന് എനിക്ക് കിട്ടിയ വഴക്കിനു കണക്കില്ല. പക്ഷെ എനിക്ക് സങ്കടം തോന്നിയത് അവര്‍ ‍പാറുനെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല എന്നതിലായിരുന്നു. ‘അവള്‍ കുഞ്ഞല്ലേ?, നീയല്ലേ ക്ഷമിക്കേണ്ടത്‌?’ എന്നെന്നും കേള്‍ക്കുന്ന വാക്കുകള്. അവള്‍ അത്ര കുട്ടിയൊന്നും അല്ലല്ലോ? അവളുടെ ഭാഗത്തും തെറ്റുണ്ടായിരുന്നില്ലേ? എനിട്ടും എന്തിനാ എന്നെ മാത്രം..?? ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യങ്ങളായിരുന്നു എനിക്കവ… മൂത്ത കുട്ടി എന്ന സ്ഥാനം ഒരു ഭാരമായി തോന്നിയിട്ടുണ്ട് പലപ്പോഴും… ഇളയ കുട്ടി എന്ന പരിഗണന അവള് പരമാവധി മുതലാക്കുകയും ചെയ്യുനുണ്ടായിരുന്നു. വീട്ടില്‍ എന്നെക്കാള്‍ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും കാര്യം അവളെ ആണ് എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. അതൊരു നീറലായി പലപ്പോഴും ഞാന്‍ കൊണ്ടു നടന്നിട്ടുമുണ്ട്.. എന്നോട് എന്താ ആര്‍ക്കും സ്നേഹമില്ലാത്തെ?

പോയ നാളുകളിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള് ഓടിയെത്തുന്ന ഓര്‍മ്മകളിലെ സന്തോഷമാണ് ഒരാളുടെ ജീവിതത്തിലെ പുണ്യം. ഞാനും പാറും തമ്മിലുള്ള യുദ്ധത്തിന്‍റെ വീരസാഹസിക കഥകള്‍ നിറഞ്ഞതാണ്‌ എന്‍റെ ബാല്യകാലം. ഞങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നിലനിന്നിരുന്ന സ്നേഹത്തിന്‍റെ ആഴം അറിഞ്ഞു കൊണ്ടായിരുന്നു ആ യുദ്ധമെന്നതാണ് സത്യം. കല്യാണം കഴിഞ്ഞു എനിക്കു പോകേണ്ടി വന്നപോഴും, അവള്‍ പഠിക്കാനായി യു . എസ്സ് ഇല് പോയപ്പോഴും ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയ ഒരു കാര്യം ഞങ്ങള്‍ എത്ര മാത്രം അന്യോന്യം ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു എന്നാതാണ്.

ഞാന്‍ ഒരു അമ്മയാകാന്‍ പോകുന്നു. ബംഗ്ലൂരിലെ ഏകാന്ത ജീവിതം മടുത്ത ഞാന്‍ അവിടെ ഇനിയും നില്‍ക്കണ്ട എന്ന് കരുതി വീട്ടിലേക്കു വന്നു. പാറു യു. എസ്സ് ഇല്‍ നിന്ന് വന്നിട്ടില്ല. അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ജോലിക്കു പോകണം. അപ്പോള്‍ പകല് മുഴുവന് ഞാന്‍ വീണ്ടും ഒറ്റക്കായി. അങ്ങനെ ഇരുന്നു മുഷിഞ്ഞപ്പോള്‍ തോന്നിയൊരു ആശയം. ഞാന്‍ ഇവിടെ ഇല്ലായിരുന്ന ഈ രണ്ടു വര്‍ഷത്തിനിടയില് ഈ വീട്ടില് എന്തൊക്കെ മാറ്റം ഉണ്ടായി? അതറിയാനായി ഞാന്‍ ദിവസും വീടിന്‍റെ ഓരോ മൂലയും അരിച്ചുപറക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അങ്ങനെയാണ് ഇന്നലെ ആ ഡയറി എന്റെ കയ്യില്‍ കിട്ടിയത്..

പാറുവിന്‍റെ ഡയറി ആയിരുന്നു അത്. അവളുടെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പുള്ള ഒരു ഡയറി. ആദ്യം വായിക്കണ്ട എന്ന് കരുതിയെങ്കിലും മനസ്സിലെ ആകാംഷ എന്നെ കൊണ്ടു ആ ഡയറി തുറപ്പിച്ചു. പാറുവിന്‍റെ മനസ്സായിരുന്നു ആ ഡയറിയില്‍. അവളുടെ സ്വപ്നങ്ങളും ആശകളും നിരാശകളും പരിഭവങ്ങളും ദേഷ്യവും എല്ലാം കുറിച്ച് വച്ചിരുന്നു. അങ്ങനെ മറിച്ചു നോക്കുന്നതിനിടയില് ഒരു പേജില്‍ ഒരു ഫോട്ടോ ഒട്ടിച്ചു വയ്ച്ചിരിക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു..!!! എന്‍റെ കുട്ടികാലത്തെ ഒരു ഫോട്ടോ!! തൊട്ടടുത്ത പേജില്‍ ഈ വരികള് കുറിച്ചിട്ടിരിക്കുന്നു….

‘മിന്നി തിളങ്ങുമെന്‍ ‍പൊന്നും കിനാക്കള്‍ക്ക്
നിന്നെയാനോമനെ ഏറെ ഇഷ്ടം…’

അന്ന് എന്‍റെ  കണ്ണിൽനിന്നുതിർന്നു വീണ കണ്ണുനീരില്‍ നിന്ന് ഞാന് അറിഞ്ഞു… സന്തോഷത്തിനും ഉപ്പു രസമാണെന്നു…!!! ‘ കാക്കോത്തിക്കാവിലെ അപ്പൂപ്പന്‍ താടികള്‍’… എന്‍റെ.. അല്ല അവളുടെ പോന്നോമനയുടെ സിനിമ…!!!

The final guard..

I closed my eyes. I could feel the roar. The stadium was brimming over. Over a hundred thousand fans chanting my name from all round the ground. Here I am, at the end of my career, taking guard at my favourite ground for the last time. Having fulfilled expectations of many - my dear sir, my family, my friends and above all, my nation- now it’s the time to hang up my boots. The final chapter to a glorious career is about to be written and I want it to be written in golden letters!! This is my dream.. has been my dream for the last 25 years… A dream I have been waiting for…

 

 I opened my eyes as I heard Harsha mentioning his name. Commercial break was over and the telecast had resumed. Channels were celebrating his retirement! They were all filled with features on him, the epic innings he played, the victories he brought to the country, the battles he fought lonely for the nation, sometimes in vain (and which now adds to his legend). He was the child prodigy who lived up to the expectations. And I? All I could do was wait… wait as I witness him soak up all the adulations. Suddenly I saw my dear guru, my sir appear on television. He was specially invited to witness his most successful disciple play his final test. He is weak and old. But is he not proud! To be the coach of the man adored and admired by one and all! Did I see him looking at me from the television? Did I see in his eyes the same look of sympathy and apology that I saw quarter century ago?

 

That match began as usual. St.Xaviers was not a strong opponent and I was sure that we could win the match in two days as Sir had planned. We would then have time to practice for the match against Anjuman the next day. But things never went the way Sir had planned! On the first day, after we lost our openers, he and Vinod began playing their shots. From the way they were playing, I knew that the moment I got a chance, which was as soon as one of them got out, I would also be in the thick of runs. I was eager to grab the opportunity. So as soon as the second wicket was down, I was all padded up and ready, waiting for my turn…. One that never came!!!

 

People now talk only about the record that was created during that match. They never noticed a much younger boy waiting for his turn to bat. It hardly mattered to the press that this boy was all padded up for the whole of two days hoping he will get a chance to bat. That he went out to the pitch to practice at every break during the match is hardly known to anyone.  Even when the coach was shouting at the boys to declare, this fellow was not ready to remove his pads, because he was praying that he would get to face atleast one ball. A chance that never came that day. What he could have done had he been given a chance, was showed it in the very next day.  He went on to score 150 plus in the next match against Anjuman! But it is nothing more than school statistics now!!!

 

I was not worried that I didn’t get a chance to bat on that day. But it did hurt me when friends laughed at me for being padded up for two days and not being able to bat. They never understood the love, passion and earnestness  with which I waited to get down to the middle. All I wanted to do was bat. Was he able to understand me? I never knew, because he was always there among them. Now when people hail him for his passion for the game, I look back at those days when I was made a laughing stock for the very same passion for cricket. On the next day when we put on some 200 runs partnership against Anjuman we were back to our normal ways, tormenting the bowling. But neither of us realized that what happened on the previous day was destiny giving us a foresight into the future. He to become the connoisseur of all eyes and I to be in the shadows, waiting for my turn to face the first ball!!!

 

We all knew he would make it big. Sir was sure that all three of us would make it big. It was not surprising then that he was selected for the Ranji and went on to score a hundred. Everyone took notice of him, the boy who scored a century on his debut. And he never had to look back!! National jersey was in the reckoning, and he deserved it!! Vinod and I knew we just had to keep going to join his company. I wanted to do better, and I did. On my debut Ranji match (four years after he got into the national team), I went on to score a double hundred! I am sure that the kid who is going to break my record will surely be hailed as the next avatar of his!! Not mine!! Its an irony that I will have to live with.  

 

I was sure that I would be selected to the national team soon. But even after averaging more than hundred on my debut season, I was not picked up. Was I hurt? I would be lying if I said I was not. But it didn’t matter to me. I just wanted to keep playing. For me cricket was an addiction without which I could not live. So I played harder. One year after the other, I kept playing, hoping that I will make it this season or the next. Years went by. There were many occasions when I played so well that everyone I knew of were sure of my getting an Indian cap, except of course the selectors.  In the mid 90s, I was performing so well that I was sure of being picked up for the England tour. Many even suggested that I was the most deserving in the list of new comers selectors were considering. I was heartbroken when I knew I was not selected. But THE WALL had to be built and I happened to be the cost.

 

 Do you know how it feels like to bear the tag of being the most talented man not to have got an Indian cap? It hurts and it hurts badly. More when there are comparisons between you and those who made it to the team and became sort of legends. Oh how many times I have heard ‘he is way more talented, have better technique than xyz. Its just bad luck that he couldn’t play for the county’. It says that fortune favors the brave. Was I not brave enough? Was there something else I had to do? Where did I go wrong? I never had a spat with anyone. Whenever I got a chance I tried to make the most of it. The love I had for the game and my hunger for runs was matched by only that of His. Yet I was ignored. It seemed to me that I was always the reserve man whom you can turn to when your first choice fails. In my case the first choice never faltered and somehow selectors never wanted me as their first choice! But I had to move on. There was a time when I was convinced that I would never play for the country. I felt so dejected and cheated! I wanted to quit the game. But the fire in my had not yet died down. And so I kept going. Now I played not with the hope to get an Indian cap, but because I was still in love with the pitch.

 

 Since then I captained Mumbai to two Ranji trophy victories. I have scored more than 11,000 runs in Ranji trophy. That makes me the highest run maker in its history. Even at 38, in the last season, I scored five centuries.  But somehow all my achievements and efforts went unnoticed by those who mattered. At times I am surprised not that I was not picked, but that I was not even considred. I didn’t even come close to being picked. I know I was from an era in which the team had many legends,  but I was not even considered to be a part of an Indian camp.I could have shown the captain or the selector of what I could do, of my capabilities. That is something that will always bother me.

 

  The day has come for him to bid adieu to the game. Now I realize that on that day at school, he was not playing for him alone. He was playing for me too. And today, as he takes guard for the final time, he is doing it not just for him, but for both of us. While his name will be etched in the memory of every cricket fan, I hope atleast a few will remember that an Amol Muzumdar lived on with a hope to do a lot for the country, but never got a chance…..

Fan Fiction

My friend Mridul published a novel couple of days ago. What an achievement!! It was a given that this guy was gonna make a mark.. But I for sure didnt expect it to be this soon.. I have not yet read the book. But it certainly is getting rave reviews... The book, titled 'പാതി മുറിഞ്ഞ ടിക്കയറ്റുകൾ' is a fan fiction of some of the legendary caracters in Malayalam cinema...

And me?? the bloody me has been sitting with one fan fiction for over four years!! I was really curious about what would have happened to one of the most famous, yet most ignored characters in Malayalam cinema/literature.. I started writing .. but never completed it... I know how the story should end.. but i am still not sure how to come up to that end..

Today, i re-read what i wrote.. felt that it was a bit detailed.. so cut out a few things.. but still its faar faar from being complete.. And i dont have the copy of the film with me to refer back to... so my procrastination continues... 

But write I will for sure.. 

Just for the sake of pleasure.. 

but now i feel the pressure..

to give it a damn closure.. 

Speed of light

Whenever i see a documentary on astronomy or special relativity, I end up writing something here. The general idea is mostly the same - Is speed of light a limiting factor in the laws of the universe? I always felt that the answer is no. How is it that the rules of the universe is limited by a speed which is less than a billionth of a billionth of the dimensions of the entire universe. It is as if saying that the laws on  earth are governed by the speed at which snail travels. Nothing on Earth can travel faster than snail! Reeeaally!!??

As i wrote sometime earlier, whenever humans come across a limit, we have found ways to get across it. During steam engine era, the power of the engine was proportional to its size. To get higher power, you HAD to increase the size of the engine. The size was the limiting factor, until there was a paradigm shift in the thinking. We realized that size is a limiting factor only for steam engine. But for internal combustion, size is no longer as big a limit.

Same was the case with the concept of time. The Newtonian laws could not conceive a framework where the time is variable. Time was always constant. It was a limiting factor for the Newtonian law. There was no way around it, until Einstein came along and brought with him another paradigm shift in the way we look at things. He proposed the idea of frame of reference. Within a given frame of reference, time could be constant. Once outside, you are no longer bound by the limitation of constant time. 

Now we are going thru the era where every Physicist talks about this limitation of the speed of light. I am waiting for that one person who will help us see the universe from a totally different perspective. A paradigm where speed of light is no longer constant and limiting factor. I hope it happens during my life time!

Does Twin Paradox really exists?

Today in Watssup, there was a discussion on gravity and other stuffs. It kind of felt like re-visiting my school days. And it was fun. Though the discussion ended a few hours ago, I am still having the hangover. And I had to express it somewhere. So here it goes.

From the first time I heard about the theory of relativity, I felt it was flawed. Reason? Its biggest assumption is about a limitation. It says that it is impossible to overtake light. The maximum speed any object can achieve is the speed of light. The first question then is if the sun suddenly disappears, all its mass and the flux it creates in the space time fabric is gone in the blink of an eye, what will happen to earth? Will earth continue to feel the gravitational pull for another 7 min? or will the effect be instant? If it will indeed feel the pull then doesnt it defy the basic law of physics, that the gravitational force is a function of the mass of the two objects (of which the first object mass is now zero)?

If the earth comes out of the gravitational pull in an instant, how did it happen? Is there something travelling faster than light that caused the effect to be instantaneous? Well we can discuss it some other time. We are here to discuss something else. I just wanted to convey that anytime man said something is impossible, the future generations have proved it wrong. I hope this limitation/assumption in Relativity is also proved wrong during our life time.

Now lets talk about the real reason why we are here. The twin paradox. So lets first see what the twin paradox is. Before that lets put forward the concept. The concept is that time for any moving object will run relatively slower. No, thats not a correct statement, lets say that we measure time more slowly when we are moving.

So the postulate is: Lets say we have twins on Earth. We put one of them in a spaces shuttle and send him out at 99.9% speed of light. The other buddy is with us doing the regular chores. Since the spaces traveller is travelling at near speed of light, the clock will tick 95% times slower than in Earth. i.e. People on Earth will age faster. So when the spaces guy comes back after five years, the theory says that he would find that the Earth guy is 100 years old!!! Really??

I believe that when he comes back after five years, he will find that he and his twin are both five years old. Now this is just a theory, dont have any proof. But one thing is for sure, he will not find that his twin is 105 years older. Reason?

Because when we talk about the twin paradox we are always taking only one frame of reference. That of Earth. How about we travel with the space guy? Then we will find that WE the SPACE GUYS are the ones actually stationary. We find that the EARTH is moving at 99.9% speed of light relative to the space shuttle and that THEIR clock is ticking 95% slower. So when the spaces twin looks at his watch he finds that his watch is travelling faster. So after five years, if he is still travelling at the same speed, he would feel that only three months have passed on Earth.

So based on the special theory of relativity, time is relative. Relative to Earth, the spaces twin is aging slowly. But relative to the Spaces twin the one on Earth is aging slowly. This is the real paradox. Some how both these observations should be justified. As of now I dont have an explanation. Also I cannot really justify why the clocks in GPS satellites have to be adjusted forwards ( Shouldnt an observer in the satellite feel that earth's clock is moving slower? ) ?? But i do feel that we are missing something in the twin paradox and that after five years if one comes back, both guys will be of the same age...!!!!:):)

Left Right Left..

കാൽ കുഴഞ്ഞു മെയ് തളർന്നു
വീണു പോകുമെന്നാലും
ഒന്നുയർന്നു യാത്ര നാം തുടർന്നിടാം...

കാറ്റെടുത്തെറിഞ്ഞ വിത്ത്
മൂന്നിടത്തു വീണെന്നാൽ
 മൂന്നുമട്ടിൽ നാമ്പേടുത്തു നിന്നിടാം..


ഞാൻ കണ്ടതെന്താണോ,
നീ കണ്ടതും; ഒന്നോ?
നാം കണ്ടതിന്നെതോ കണ്‍കെട്ടുമാകാം...

രണ്ടായിരുന്നാലും
മണ്ണോടടിഞൊരുനാൾ
ഒന്നായി മാറാതെ പോകുമോ???


This is my version of the poem in Left right left... ചുമ്മാ... ഒരു ജാഡ.. :):)