കാക്കോത്തി...

ഞാൻ അടുത്തിടെ റേഡിയോയിൽ കേട്ട ഒരു സംഭാഷണ ശലകം.. മനസ്സിൽ തട്ടിനിന്നതു കൊണ്ട്‌ ഇവിടെ കുറിക്കുന്നു..

‘കാക്കോത്തിക്കാവിലെ  അപ്പൂപ്പൻ താടികള്‍’. ഞാന്‍ ‍എന്നെന്നും മനസ്സില്‍ കൊണ്ട് നടന്നിരുന്ന ഒരു സിനിമ. അതിനു ഇന്നലെ വരെ പല കാരണങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു.. രേവതി എന്ന മഹാപ്രതിഭയുടെ മാന്ത്രിക സ്പര്‍ശമാകാം അതിനു ഒരു കാരണം. കാക്കൊത്തിയെ കുറിച്ച് ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ എന്നും എന്‍റെ മനസ്സില്‍‍ ഒരു വിങ്ങലാണ്. അവളെ ഇതിലും നന്നായി അവതരിപ്പിക്കാന്‍ ‍വേറെ ആര്‍ക്കാണു കഴിയുക? മനസ്സില്‍ തങ്ങി നില്‍ക്കുന്ന കഥ അതിമനോഹരമായി ചിത്രീകരിച്ച ഒരു സിനിമ മാത്രമായിരുന്നു എനിക്ക് ‘ കാക്കോത്തിക്കാവിലെ അപ്പൂപ്പന്‍ താടികള്‍’, ഇന്നലെ വരെ… പക്ഷെ ഇന്ന്…

കാക്കോത്തിയുടെ പോലെ തന്നെ എന്‍റെ കുടുംബത്തിലും ഉണ്ട് നാല് പേര്… അച്ഛന്‍, അമ്മ, ഞാന് പിന്നെ എന്‍റെ അനിയത്തി, പാറു. എന്‍റെയും കാക്കോത്തിയുടെയും ജീവിതം തമ്മിലുള്ള സാദൃശ്യം എവിടെ പൂര്‍ണ്ണമാകുന്നു. പാറു, അവളെ ഞാന്‍ എത്രത്തോളം സ്നേഹിച്ചിട്ടുണ്ടോ അത്ര തന്നെ തല്ലുണ്ടാക്കിയിട്ടുമുണ്ട്. അച്ഛനും അമ്മയും ഇല്ലാത്ത സമയത്ത് ഞങ്ങള് ഉണ്ടാക്കിയ ഭൂകമ്പങ്ങള്.. ഇപ്പോള് ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ചിരിയുടെ അമിട്ട്പൊട്ടുമെങ്കിലും അന്ന് അതൊരു ദേവാസുര യുദ്ധം തന്നായിരുന്നു. തല്ലുണ്ടാക്കാന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കു അങ്ങനെ പ്രത്യേകിച്ച് കാരണം ഒന്നും തന്നെ വേണ്ടായിരുന്നു. ഒരിക്കല്‍ അച്ഛന്‍ എവിടെയോ പോയി ‌വന്നപ്പോള് കൈയില് ഒരു പൊതിയുമുണ്ടായിരുന്നു. പാറു അത് കൈക്കലാക്കുന്നതിനു മുന്നേ തന്നെ ഞാന്‍ അതു തട്ടിപ്പറിച്ചെടുത്ത് തുറന്നു നോക്കി. അച്ഛന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് രണ്ടുപേര്‍ക്കുമായ് കൊണ്ട് വന്ന രണ്ടു സ്ലൈഡുകള്‍ ആയിരുന്നു അതില്‍… . പാറുവിന് അവസരം കിട്ടുന്നതിനു മുന്‍പേ ഞാന് ‍അതില്‍ എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ടത് സ്വന്തമാക്കി. ലോകത്ത് എവിടെയും ഉള്ള അനിയത്തിമാരെ പോലെ അവളും വാശി പിടിച്ചു, അവള്‍ക്കു ഞാന് എടുത്തത് തന്നെ വേണം എന്ന്. പറച്ചിലായ്, കരച്ചിലായ്, പിടിവലിയായ്… ഒടുവില്‍ അവള്‍ എങ്ങനെയോ ആ സ്ലൈഡ് തട്ടിയെടുത്തു നിലത്തിട്ട് ചവിട്ടി അവളുടെ വാശി തീര്‍ത്തു.. സ്ലൈഡ് തവിട് പൊടി.(അന്ന് അച്ഛനും അമ്മയും എന്നെ പിടിച്ചു മാറ്റിയത് കൊണ്ടാണ് അവള്‍ ഇന്നും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതെന്നും പറഞ്ഞു പിന്നീട് പാറു എന്നെ ഒരുപാടു കളിയാക്കിയിട്ടുണ്ട്).

അന്ന് അച്ഛന്‍റെ കൈയ്യില്‍ നിന്ന് എനിക്ക് കിട്ടിയ വഴക്കിനു കണക്കില്ല. പക്ഷെ എനിക്ക് സങ്കടം തോന്നിയത് അവര്‍ ‍പാറുനെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല എന്നതിലായിരുന്നു. ‘അവള്‍ കുഞ്ഞല്ലേ?, നീയല്ലേ ക്ഷമിക്കേണ്ടത്‌?’ എന്നെന്നും കേള്‍ക്കുന്ന വാക്കുകള്. അവള്‍ അത്ര കുട്ടിയൊന്നും അല്ലല്ലോ? അവളുടെ ഭാഗത്തും തെറ്റുണ്ടായിരുന്നില്ലേ? എനിട്ടും എന്തിനാ എന്നെ മാത്രം..?? ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യങ്ങളായിരുന്നു എനിക്കവ… മൂത്ത കുട്ടി എന്ന സ്ഥാനം ഒരു ഭാരമായി തോന്നിയിട്ടുണ്ട് പലപ്പോഴും… ഇളയ കുട്ടി എന്ന പരിഗണന അവള് പരമാവധി മുതലാക്കുകയും ചെയ്യുനുണ്ടായിരുന്നു. വീട്ടില്‍ എന്നെക്കാള്‍ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും കാര്യം അവളെ ആണ് എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. അതൊരു നീറലായി പലപ്പോഴും ഞാന്‍ കൊണ്ടു നടന്നിട്ടുമുണ്ട്.. എന്നോട് എന്താ ആര്‍ക്കും സ്നേഹമില്ലാത്തെ?

പോയ നാളുകളിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള് ഓടിയെത്തുന്ന ഓര്‍മ്മകളിലെ സന്തോഷമാണ് ഒരാളുടെ ജീവിതത്തിലെ പുണ്യം. ഞാനും പാറും തമ്മിലുള്ള യുദ്ധത്തിന്‍റെ വീരസാഹസിക കഥകള്‍ നിറഞ്ഞതാണ്‌ എന്‍റെ ബാല്യകാലം. ഞങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നിലനിന്നിരുന്ന സ്നേഹത്തിന്‍റെ ആഴം അറിഞ്ഞു കൊണ്ടായിരുന്നു ആ യുദ്ധമെന്നതാണ് സത്യം. കല്യാണം കഴിഞ്ഞു എനിക്കു പോകേണ്ടി വന്നപോഴും, അവള്‍ പഠിക്കാനായി യു . എസ്സ് ഇല് പോയപ്പോഴും ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയ ഒരു കാര്യം ഞങ്ങള്‍ എത്ര മാത്രം അന്യോന്യം ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു എന്നാതാണ്.

ഞാന്‍ ഒരു അമ്മയാകാന്‍ പോകുന്നു. ബംഗ്ലൂരിലെ ഏകാന്ത ജീവിതം മടുത്ത ഞാന്‍ അവിടെ ഇനിയും നില്‍ക്കണ്ട എന്ന് കരുതി വീട്ടിലേക്കു വന്നു. പാറു യു. എസ്സ് ഇല്‍ നിന്ന് വന്നിട്ടില്ല. അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ജോലിക്കു പോകണം. അപ്പോള്‍ പകല് മുഴുവന് ഞാന്‍ വീണ്ടും ഒറ്റക്കായി. അങ്ങനെ ഇരുന്നു മുഷിഞ്ഞപ്പോള്‍ തോന്നിയൊരു ആശയം. ഞാന്‍ ഇവിടെ ഇല്ലായിരുന്ന ഈ രണ്ടു വര്‍ഷത്തിനിടയില് ഈ വീട്ടില് എന്തൊക്കെ മാറ്റം ഉണ്ടായി? അതറിയാനായി ഞാന്‍ ദിവസും വീടിന്‍റെ ഓരോ മൂലയും അരിച്ചുപറക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അങ്ങനെയാണ് ഇന്നലെ ആ ഡയറി എന്റെ കയ്യില്‍ കിട്ടിയത്..

പാറുവിന്‍റെ ഡയറി ആയിരുന്നു അത്. അവളുടെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പുള്ള ഒരു ഡയറി. ആദ്യം വായിക്കണ്ട എന്ന് കരുതിയെങ്കിലും മനസ്സിലെ ആകാംഷ എന്നെ കൊണ്ടു ആ ഡയറി തുറപ്പിച്ചു. പാറുവിന്‍റെ മനസ്സായിരുന്നു ആ ഡയറിയില്‍. അവളുടെ സ്വപ്നങ്ങളും ആശകളും നിരാശകളും പരിഭവങ്ങളും ദേഷ്യവും എല്ലാം കുറിച്ച് വച്ചിരുന്നു. അങ്ങനെ മറിച്ചു നോക്കുന്നതിനിടയില് ഒരു പേജില്‍ ഒരു ഫോട്ടോ ഒട്ടിച്ചു വയ്ച്ചിരിക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു..!!! എന്‍റെ കുട്ടികാലത്തെ ഒരു ഫോട്ടോ!! തൊട്ടടുത്ത പേജില്‍ ഈ വരികള് കുറിച്ചിട്ടിരിക്കുന്നു….

‘മിന്നി തിളങ്ങുമെന്‍ ‍പൊന്നും കിനാക്കള്‍ക്ക്
നിന്നെയാനോമനെ ഏറെ ഇഷ്ടം…’

അന്ന് എന്‍റെ  കണ്ണിൽനിന്നുതിർന്നു വീണ കണ്ണുനീരില്‍ നിന്ന് ഞാന് അറിഞ്ഞു… സന്തോഷത്തിനും ഉപ്പു രസമാണെന്നു…!!! ‘ കാക്കോത്തിക്കാവിലെ അപ്പൂപ്പന്‍ താടികള്‍’… എന്‍റെ.. അല്ല അവളുടെ പോന്നോമനയുടെ സിനിമ…!!!

The final guard..

I closed my eyes. I could feel the roar. The stadium was brimming over. Over a hundred thousand fans chanting my name from all round the ground. Here I am, at the end of my career, taking guard at my favourite ground for the last time. Having fulfilled expectations of many - my dear sir, my family, my friends and above all, my nation- now it’s the time to hang up my boots. The final chapter to a glorious career is about to be written and I want it to be written in golden letters!! This is my dream.. has been my dream for the last 25 years… A dream I have been waiting for…

 

 I opened my eyes as I heard Harsha mentioning his name. Commercial break was over and the telecast had resumed. Channels were celebrating his retirement! They were all filled with features on him, the epic innings he played, the victories he brought to the country, the battles he fought lonely for the nation, sometimes in vain (and which now adds to his legend). He was the child prodigy who lived up to the expectations. And I? All I could do was wait… wait as I witness him soak up all the adulations. Suddenly I saw my dear guru, my sir appear on television. He was specially invited to witness his most successful disciple play his final test. He is weak and old. But is he not proud! To be the coach of the man adored and admired by one and all! Did I see him looking at me from the television? Did I see in his eyes the same look of sympathy and apology that I saw quarter century ago?

 

That match began as usual. St.Xaviers was not a strong opponent and I was sure that we could win the match in two days as Sir had planned. We would then have time to practice for the match against Anjuman the next day. But things never went the way Sir had planned! On the first day, after we lost our openers, he and Vinod began playing their shots. From the way they were playing, I knew that the moment I got a chance, which was as soon as one of them got out, I would also be in the thick of runs. I was eager to grab the opportunity. So as soon as the second wicket was down, I was all padded up and ready, waiting for my turn…. One that never came!!!

 

People now talk only about the record that was created during that match. They never noticed a much younger boy waiting for his turn to bat. It hardly mattered to the press that this boy was all padded up for the whole of two days hoping he will get a chance to bat. That he went out to the pitch to practice at every break during the match is hardly known to anyone.  Even when the coach was shouting at the boys to declare, this fellow was not ready to remove his pads, because he was praying that he would get to face atleast one ball. A chance that never came that day. What he could have done had he been given a chance, was showed it in the very next day.  He went on to score 150 plus in the next match against Anjuman! But it is nothing more than school statistics now!!!

 

I was not worried that I didn’t get a chance to bat on that day. But it did hurt me when friends laughed at me for being padded up for two days and not being able to bat. They never understood the love, passion and earnestness  with which I waited to get down to the middle. All I wanted to do was bat. Was he able to understand me? I never knew, because he was always there among them. Now when people hail him for his passion for the game, I look back at those days when I was made a laughing stock for the very same passion for cricket. On the next day when we put on some 200 runs partnership against Anjuman we were back to our normal ways, tormenting the bowling. But neither of us realized that what happened on the previous day was destiny giving us a foresight into the future. He to become the connoisseur of all eyes and I to be in the shadows, waiting for my turn to face the first ball!!!

 

We all knew he would make it big. Sir was sure that all three of us would make it big. It was not surprising then that he was selected for the Ranji and went on to score a hundred. Everyone took notice of him, the boy who scored a century on his debut. And he never had to look back!! National jersey was in the reckoning, and he deserved it!! Vinod and I knew we just had to keep going to join his company. I wanted to do better, and I did. On my debut Ranji match (four years after he got into the national team), I went on to score a double hundred! I am sure that the kid who is going to break my record will surely be hailed as the next avatar of his!! Not mine!! Its an irony that I will have to live with.  

 

I was sure that I would be selected to the national team soon. But even after averaging more than hundred on my debut season, I was not picked up. Was I hurt? I would be lying if I said I was not. But it didn’t matter to me. I just wanted to keep playing. For me cricket was an addiction without which I could not live. So I played harder. One year after the other, I kept playing, hoping that I will make it this season or the next. Years went by. There were many occasions when I played so well that everyone I knew of were sure of my getting an Indian cap, except of course the selectors.  In the mid 90s, I was performing so well that I was sure of being picked up for the England tour. Many even suggested that I was the most deserving in the list of new comers selectors were considering. I was heartbroken when I knew I was not selected. But THE WALL had to be built and I happened to be the cost.

 

 Do you know how it feels like to bear the tag of being the most talented man not to have got an Indian cap? It hurts and it hurts badly. More when there are comparisons between you and those who made it to the team and became sort of legends. Oh how many times I have heard ‘he is way more talented, have better technique than xyz. Its just bad luck that he couldn’t play for the county’. It says that fortune favors the brave. Was I not brave enough? Was there something else I had to do? Where did I go wrong? I never had a spat with anyone. Whenever I got a chance I tried to make the most of it. The love I had for the game and my hunger for runs was matched by only that of His. Yet I was ignored. It seemed to me that I was always the reserve man whom you can turn to when your first choice fails. In my case the first choice never faltered and somehow selectors never wanted me as their first choice! But I had to move on. There was a time when I was convinced that I would never play for the country. I felt so dejected and cheated! I wanted to quit the game. But the fire in my had not yet died down. And so I kept going. Now I played not with the hope to get an Indian cap, but because I was still in love with the pitch.

 

 Since then I captained Mumbai to two Ranji trophy victories. I have scored more than 11,000 runs in Ranji trophy. That makes me the highest run maker in its history. Even at 38, in the last season, I scored five centuries.  But somehow all my achievements and efforts went unnoticed by those who mattered. At times I am surprised not that I was not picked, but that I was not even considred. I didn’t even come close to being picked. I know I was from an era in which the team had many legends,  but I was not even considered to be a part of an Indian camp.I could have shown the captain or the selector of what I could do, of my capabilities. That is something that will always bother me.

 

  The day has come for him to bid adieu to the game. Now I realize that on that day at school, he was not playing for him alone. He was playing for me too. And today, as he takes guard for the final time, he is doing it not just for him, but for both of us. While his name will be etched in the memory of every cricket fan, I hope atleast a few will remember that an Amol Muzumdar lived on with a hope to do a lot for the country, but never got a chance…..

Fan Fiction

My friend Mridul published a novel couple of days ago. What an achievement!! It was a given that this guy was gonna make a mark.. But I for sure didnt expect it to be this soon.. I have not yet read the book. But it certainly is getting rave reviews... The book, titled 'പാതി മുറിഞ്ഞ ടിക്കയറ്റുകൾ' is a fan fiction of some of the legendary caracters in Malayalam cinema...

And me?? the bloody me has been sitting with one fan fiction for over four years!! I was really curious about what would have happened to one of the most famous, yet most ignored characters in Malayalam cinema/literature.. I started writing .. but never completed it... I know how the story should end.. but i am still not sure how to come up to that end..

Today, i re-read what i wrote.. felt that it was a bit detailed.. so cut out a few things.. but still its faar faar from being complete.. And i dont have the copy of the film with me to refer back to... so my procrastination continues... 

But write I will for sure.. 

Just for the sake of pleasure.. 

but now i feel the pressure..

to give it a damn closure..